Από την πρώτη στιγμή που την ένιωσε να κυλάει ατίθαση στο αίμα του και να κατακλύζει το εσωτερικό του κόσμο, είχε καταλάβει ότι εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Η παρουσία της κυριαρχούσε κάθε φορά που η περιπέτεια τον παρέσυρε στις πιο απίθανες καταστάσεις. Η αδρεναλίνη ήταν πάντα εκεί συντροφιά διαχυτική. Ονομα απλό, μεζούρα των συναισθημάτων ή φυσιολογική κατάσταση; Κυρίες και κύριοι απολαύστε μια ιστορία πάθους αλλά και ασταμάτητου ψαξίματος στα επιστημονικά εργαστήρια.

Της Ηρας Σινιγάλια

Αν ήταν γυναίκα μάλλον τέτοια ταραχή και καημό θα έφερνε.Την είπαν κύμα, χείμαρρο, ποτάμι. Εχει παρελάσει στις σελίδες του Fun in action ουκ ολίγες φορές. Μα ποιά είναι τέλος πάντων; Για να μπείτε στο πνεύμα διαβάστε την ακόλουθη περιγραφή που χωρίς αμφιβολία θα σας είναι γνώριμη. "Από κάτω μου ένας ωκεανός χρωμάτων. Η καρδιά μου τρελαίνεται από τα τόσα συναισθήματα, από το φόβο και ποιός ξέρει από τι άλλο. Η αδρεναλίνη κάνει το πρόσωπό μου άσπρο σαν πανί, το στόμα μου ξεραίνεται. Αρχίζω και τρέχω και νιώθω το τράβηγμά του παντού που ανοίγειΑκόμη δύο βήματα και είμαι πια στον αέρα". Με αυτές τις εικόνες περιγράφει την παρθενική του πτήση ένας παραπεντίστας, ενώ οι απόψεις όσων έχουν κάνει bungee jumping είναι περίπου κοινές. ".Αυτό που αισθάνεσαι δεν ακριβώς φόβος αλλά την αδρεναλίνη να σε πλημμυρίζει. Οταν κάνεις bungee δεν πολυσκέφτεσαι τι συμβαίνει γύρω σου, όμως στο τέλος θέλεις σαν τρελός να ξαναγυρίσεις εκεί πάνω για δοκιμάσεις και πάλι μια απερίγραπτη εμπειρία. Για μια βδομάδα είσαι συνέχεια στη πρίζα και όποτε σκέφτεσαι το bungee σου έρχονται ρίγη συγκίνησης".

Στα άδυτα της αδρεναλίνης Η αναζήτηση της αληθινής υπόστασης της αδρεναλίνης κρύβει πολλές και απρόσμενες αποκαλύψεις. Είναι μια πνευματική περιπέτεια γεμάτη εκπλήξεις και μυστικά με πρωταγώνιστές φυσιολόγους, ενδοκρινολόγους αλλά και τους ίδιους τους λάτρεις του extreme, αθλητές και μη. Στην ουσία του θέματος λοιπόν! Εχετε σκεφτεί πως αντιδράτε όταν χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου; Ο οργανισμός (χωρίς καθόλου να μας ρωτήσει) αντιδρά απελευθερώνοντας διάφορες ουσίες, ανάμεσά τους και μία ορμόνη, τη διάσημη αδρεναλίνη που αυξάνει τη διαθέσιμη ενέργεια για να μας δώσει τη δυνατότητα να αντιδράσουμε άμεσα. Ετσι ξεκινάει μια διαδικασία που σένα μεγάλο μέρος της αποτελεί ακόμα μυστήριο για τους επιστήμονες. Δύο ερευνητές, ο S. Carmichael και ο H. Winkler περιγράφουν το φαινόμενο σαν ορμητικό κύμα. Σε κατάσταση φόβου ή μεγάλης έντασης ένα ξαφνικό κύμα αδρεναλίνης ενεργοποιεί τον οργανισμό. Διασκορπισμένη στο αίμα, σε ποσοστά συγκέντρωσης 300 φορές πάνω από το κανονικό, αυτή η ορμόνη εντοπίζεται στα κύτταρα διαφόρων οργάνων αυξάνοντας τους καρδιακούς παλμούς και την πίεση του αίματος. Συγχρόνως "παρακινεί" το συκώτι να απελευθερώσει μια συμπληρωματική ποσότητα ζάχαρης για να ενισχύσει τους μυς. Όλες αυτές οι αντιδράσεις δημιουργούν μια ασπίδα που μας προετοιμάζει να παλέψουμε. Είναι η κατάληξη μιας "μυστικής" διεργασίας που διαδραματίζεται στο εσωτερικό των επινεφριδίων, στους δύο αδένες, τους τοποθετημένους ακριβώς πάνω από τα νεφρά. Τα μυελικά κύτταρα λοιπόν συγκεντρώνουν και δημουργούν ένα πλήρες μίγμα από ορμόνες, από τις οποίες σημαντικότερη είναι η αδρεναλίνη. Τι σημαίνει τελικά αυτή η λέξη; Ας κάνουμε μια απλοποιημένη "βουτιά" στα μυστήρια του εαυτού μας. Για να λειτουργήσουμε σωστά χρειαζόμαστε ενέργεια. Πηγές της είναι η γλυκόζη και το λίπος, ενώ σε περιπτώσεις ανάγκης προμηθευόμαστε ενέργεια από άλλες πηγές, όπως για παράδειγμα τις πρωτείνες. Οι παραπάνω ουσίες προέρχονται απέξω και σε ποσότητες περιορισμένες, γι αυτό και ο οργανισμός μας, σαν μια καλοφτιαγμένη μηχανή, είναι προγραμματισμένος να κάνει οικονομία. Τα διάφορα όργανα με την εξειδίκευση που τα διακρίνει, λειτουργούν με σκοπό να χρησιμοποιούν και να μετατρέπουν τα απαραίτητα για τη ζωή μόρια. Το σύνολο αυτών των δραστηριοτήτων είναι ο γνωστός μεταβολισμός. Οι πληροφορίες μαζί με τις εντολές για την καλή λειτουργία του οργανισμού μεταφέρονται είτε από το νευρικό σύστημα μέσω ηλεκτροχημικών ερεθισμών είτε από το ενδοκρινικό σύστημα με τις ορμόνες. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται και οι κατεκολαμίνες (η ντοπαμίνη, η νοραδρεναλίνη και η αδρεναλίνη). Ετσι όταν αισθανόμαστε άγχος ένα ερέθισμα διατρέχει τον εγκέφαλο προκαλώντας άμεσα μεταφορά ενέργειας μέσω των δύο παραπάνω καναλιών. Το νευρικό σύστημα δίνει εντολή στα επινεφρίδια να απελευθερώσουν αδρεναλίνη, που είναι αποθηκευμένη σε κυστίδια και συμβάλλει στην παραγωγή ενέργειας, αρχίζοντας μια πολύπλοκη διαδικασία που περνάει από τον άξονα του υποθαλάμου - υπόφυσης - επινεφριδίων. Επομένως, αν το εξωτερικό περιβάλλον στείλει ένα δυνατό ερεθισμό, τότε ο οργανισμός μας θα μας απαντήσει κάπως έτσι : "πρέπει να απελευθερώσω περισσότερη ενέργεια". Περισσότερη δηλαδή αδρεναλίνη, που σημαίνει και μεγάλη ευχαρίστηση! Ετσι τουλάχιστον δηλώνουν οι φανατικοί του bungee jumping : "μετά το άλμα δεν είσαι ποτέ ο ίδιος. Μοάζει σα να βγαίνεις από τον εαυτό σου και να ανακαλύπτεις μια απόκρυφη, μια διαφορετική εικόνα. Εντάξει είναι ένα γερό σοκ, αλλά μαζί και μια έκρηξη χαράς!". Τα λόγια αυτά επιβεβαιώνει και ο νευρολόγος St. Ruggeri στο βιβλίο του "Ψυχολογία και Ψυχοπαθολογία του Κυνηγού της Περιπέτειας". Τονίζει λοιπόν ότι αν μπορούσαμε να τη χωρίσουμε στα δύο, η περιπέτεια αποτελείται από δύο βαθμίδες, μια λογική και μια συναισθηματική. Στη πρώτη περίπτωση, τη λογική, η ένταση προέρχεται από τις εξηγήσεις που δίνουμε στα πράγματα (αιτιολόγηση). Το bungee ανήκει στα μοντέλα συναισθηματικής περιπέτειας, που παρουσιάζεται σαν μια έκρηξη αδρεναλίνης. Για να νιώσουμε ξανά ικανοποιητικά συναισθήματα, χρειάζεται το "δεύτερο" κύμα, μια μεγαλύτερη δηλαδή ποσότητα αδρεναλίνης. Πίσω λοιπόν από αυτό το μοντέλο περιπέτειας κρύβεται η συνήθεια, σαν εθισμός, καθώς αναζητάμε συνέχεια έντονα συναισθήματα που προκαλούνται από παράτολμες πράξεις. Ο οργανισμός καθώς πράγει μεγάλες ποσότητες ορμονών για να μπορεί να αντιμετωπίζει μηχανικά οριακές καταστάσεις, εθίζεται, το ίδιο όπως συμβαίνει και με τα ναρκωτικά. Μια τέτοια κατάσταση όμως, ειδικά στον κόσμο των σπορ, μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Το πορτραίτο του λάτρη της περιπέτειας το "ζωγραφίζει" η μεγάλη επιθυμία μαζί με μια υπερβολική δόση επιθετικότητας. Ζωντανό πράδειγμα ο ορειβάτης H. Kammerlander, ο οποίος υποστηρίζει, "το ναρκωτικό του ρίσκου και του αγνώστου είναι το μόνο που σας προτείνω να δοκιμάσετε. Οποτε βρίσκω κάτι καινούριο, μια νέα διαδρομή στο βουνό ή ένα άγνωστο πέρασμα με τα σκι στην κυριολεξία ανατριχιάζω και νιώθω να περνάει από το στομάχι μου ένα δυνατό τσίμπημα. Ειλικρινά, αν δε ζήσω αυτή την εμπειρία τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο, δεν αισθάνομαι καλά". Και συμπληρώνει χαρακτηριστικά :"στη ζωή χρειάζεται και λίγο ρίσκο. Τι να το κάνεις άμα φτάσεις τα 80 δίχως να δοκιμάσεις μερικές δυνατές συγκινήσεις; " και ο Kammerlander το απέδειξε ανεβαίνοντας για τρίτη φορά στο Εβερεστ το οποίο κατέβηκε με σκι ! Τι λένε όμως οι μύθοι του extreme, αυτοί οι ξεχωριστοί τύποι που δε γεύονται μόνο κινδύνους αλλά και έντονα συναισθήματα ; Λογικά θα πρέπει να ξέρουν την αδρεναλίνη από πρώτο χέρι. Ο Ιταλός αναρριχητής Manolo είναι μια τρανταχτή απόδειξη, αφού φαίνεται ότι έχει ξεχάσει τα σκοινιά ασφαλείας σπίτι του ! Οι ακατόρθωτες αναρριχήσεις είναι γι  αυτόν παιχνιδάκι. "Οποτε συγκεντρώνω την προσοχή μου σε μια διαδρομή δεν με ταράζει τίποτα. Αν είμαι πραγματικά προσηλωμένος, μπορώ να δω ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνω, οτιδήποτε και να είναι ". Ενας άλλος άνθρωπος των άκρων, ο βιρτουόζος του καγιάκ, ο S. Baker λέει : "πριν από κάθε κάθοδο, απομνημονεύω κάθε λεπτομέρεια. Αν βρεθώ μπροστά σε κάτι απροσδόκητο, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, όμως σε λίγο ξεχνάω το φόβο και αντιδρώ αυτόματα, σχεδόν ,μηχανικά ". Οι απόψεις των extremers όσο διαφορετικές κι αν είναι έχουν ένα κοινό παρανομαστή, την προετοιμασία. Και μιλάμε όχι μόνο για σωματική προπόνηση αλλά και πνευματική. Είναι η γνώση του εαυτού μας, του χώρου και της κατάστασης, γνώση που κερδίζεται με την εμπειρία. Η μεγάλη αυτοσυγκέντρωση ελαττώνει το φόβο και την πιθανότητα να συμβεί κάτι απρόβλεπτο. Οσο πιο "μέσα" ερχόμαστε τη στιγμή της δράσης, τόσο περισσότερο μεγαλώνει και ο βαθμός συγκέντρωσης για να αποφύγουμε πιθανούς κινδύνους.